Voel jij je gezien? Door wie wel? Door wie niet? Soms doe je heel hard je best om gezien te worden. Om erkenning te ontvangen voor je hard werken….

Je herkent het vast wel, zo’n ervaring in je leven dat je zegt: “dit wil ik nóóit meer meemaken!”.

Zelf herken ik het op meerdere vlakken. Zoals die periode dat ik mezelf echt helemaal niet meer herkende. Van die energieke, vrolijke vrouw, naar een lamgeslagen persoon die alleen maar huilend in haar stoel kon zitten. Tsjonge… als ik daar nog aan terugdenk… echt, daar wil ik nóóit meer naar terug!

Heb jij de X-factor? Grote kans dat je nu afhaakt, want “Carin, dit is toch echt zo passé!” Maar dat het wellicht toch actueler is dan je denkt, leg ik je in dit blog graag uit. Geef me even 2 minuten van je tijd, dan geloof ik dat je een mooi inzicht krijgt over hoe ook jij kunt omgaan met de jury-in-jou. En dat jij dus ook…

De afgelopen maanden waren een rollercoaster. Ik merk dat ik vastloop in mijn emoties. Ik heb tijd voor mijzelf nodig. Tijd voor bezinning. Daarom ben ik even weg van thuis. Om zo ruimte een aandacht te geven aan dat wat er bij mij van binnen speelt, te kunnen luisteren naar dat wat gehoord wil worden. Daarom heb ik een paar heerlijke dagen voor mezelf geboekt.
Het was de afgelopen tijd veel: mijn man werd ziek, waardoor we (opnieuw) werden geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven, een daaropvolgende operatie.

Onlangs nam een prachtige jonge vrouw deel aan mijn retraite. Ze was moe, zo moe. Er was veel gebeurd in de afgelopen maanden wat een plekje moest krijgen. De pijn en andere emoties had ze zorgvuldig verstopt. Heel voorzichtig, net als een heremietkreeftje, liet ze zich zien. Ik dacht aan de vakanties van mijn jeugd.

Nog even volhouden. Nog éventjes… en dan…. Herken je dat? Dat je bij jezelf merkt dat je grens bereikt is, dat je moe of zelfs ‘op’ bent, maar dat je toch ‘nog even dit’ of ‘nog even dat’ moet. Je gaat door, natuurlijk. Opgeven staat niet in jouw woordenboek. Wat er wél in staat? Doorzetten, volharden, hard werken, ‘ja’ zeggen, zorgen voor, verantwoordelijkheid dragen – ja, deze woorden staan er wel in.

Waar ben je? En ben je daar ook écht? Je kunt ergens zijn, maar tegelijk daar niet zijn. Dan ben je in gedachten of in je hart niet op de plek waar jouw lijf wel is. Misschien ben jij wel ‘daar’ in het verleden, of ‘daar’ in de toekomst die je voor ogen hebt.
“Waar ben je?” Het is naast ‘hoe gaat het?’ de meest gestelde vraag sinds we mobiel met elkaar bellen. Want als ik jou opbel, hoef je niet perse meer thuis te zijn…

Ik hou van koken en bakken. Verder word ik ook érg blij van een bewust momentje met lekkere koffie en een mooi boek. Dat zijn momenten dat ik even niets móet, maar gewoon lekker veel mag. Jezelf ontslaan van het ‘moeten’ kan lastig zijn, dat vraagt inzicht in je eigen behoeften.