Heb jij de X-factor?

 

Grote kans dat je nu afhaakt, want “Carin, dit is toch echt zo passé!” Maar dat het wellicht toch actueler is dan je denkt, leg ik je graag uit. Geef me even 2 minuten van je tijd, ik geloof dat het waardevolle minuten kunnen worden!

 

Bij de talentenshows gaat het erom dat een jury bepaalt of iemands talent goed genoeg is om uniek te zijn, om door te kunnen groeien etc. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat we allemaal talenten hebben. Talenten, die willen groeien. Talenten die zo goed bij ons als persoon passen, dat wij, in de unieke combinatie van de persoon en het talent, echt op een mooie manier verschil kunnen maken in deze maatschappij.

 

En dan is daar die jury. Niet de persoon op het podium, maar de jury bepaalt of dat laatste ook werkelijk zo is. Waarom nou toch die jury? Nou, die mensen “hebben er kijk op”. Zij hebben de ervaring. Zij kennen de weg. Zij weten waar ze het over hebben. Dus als zij het niets vinden, dan ís het ook niets. En als ze wél enthousiast zijn, dan krijg je de kans om verder te groeien. Maar let wel: wel binnen het format dat dan voor je wordt gemaakt.

 

Inmiddels kennen we de ins en outs wel – dus waarom vind ik het dan zo waardevol voor jou, vandaag? Omdat ik denk dat we allemaal zo’n jury in ons hebben. Die jury, die bepaalt of jouw unieke jij wel of geen ruimte krijgt. Ouders, werkgevers, je vroegere juf of meester, de pesters van vroeger, je partner… allemaal kunnen ze aantreden als jurylid in jouw binnenste. Met een mening. Over jou. Over jouw talenten. Over jouw uniciteit. Over de ruimte die jij mag innemen.

 

Wees eens eerlijk – hoeveel zeggenschap heeft deze jury in jouw leven?

En op welke gebieden hebben zij het voor het zeggen bij jou?

>> Deze vragen in een kader en in een ander kleurtje (oranje of grijs) ertussen door? <<

 

Natuurlijk is het goed om raadgevers te hebben in je leven. Zelf maak ik vaak dankbaar gebruik van hulplijnen. Dan leg ik uit wat ik wil en van plan ben, en door de zienswijze en wijsheden van de ander, kan ik mijn plannen dan totaal overhoop gooien. Om er uiteindelijk iets veel beters van te maken. Maar in plaats van die ander dan achter de jurytafel te plaatsen, nodig ik hem of haar uit bij mij aan de tekentafel. Lekker kopje koffie erbij… samen bedenken hoe het (ook) kan.

 

Aan die tekentafel bedenken we dan samen waar mijn kracht ligt, wat mijn talenten zijn. Maar omdat we in alle rust een gesprek voeren, kan ik ook eerlijk naar mijn kwetsbare, gevoelige punten kijken. Dan weet ik dat er ook dingen zijn die gewoon niet bij mij passen. En dat dat helemaal oke is. Vanuit die sfeer van ‘samen’, ga ik in gesprek. Om te bouwen en daarmee zelf krachtiger te worden, niet om afhankelijk te zijn van de goedkeuring van anderen.

 

Daarom kan ik zeggen: Ja, ik heb de X-factor! En jij? Hoe kun jij (meer) ruimte innemen om te zijn wie je bent – ongeacht wat een ander ervan vindt?