Je bent ontslagen!
Ontslagen. Zonder werk. Laatst sprak ik een kennis. Hij vertelde dat het ‘resetten’ nadat hij thuis kwam te zitten, hem moeilijk afgaat. Het verlies van de regelmaat om naar zijn werk te gaan vond hij lastig. Maar ‘ontslagen’ te worden van de dingen die erbij kwamen kijken vond hij nog lastiger.
Om niet meer vroeg een wekker te hebben staan, en dus ook ’s avonds niet perse op tijd naar bed hoeven te gaan. Om ontslagen te zijn van de omgang met (ook de lastige!) collega’s. Om ontslagen te zijn van veel moeten en weinig tijd hebben. Om ontslagen te zijn van de snelle lunch achter zijn laptop. En zelfs om ontslagen te zijn van de vieze automatenkoffie.
Als er iets wezenlijks in ons leven verandert, dan heeft dat direct tot gevolg dat er een ontslagronde plaatsvindt. Gewoontes en patronen worden ineens doorbroken. Soms is dat fijn. Maar soms is – hoe vervelend hetgeen misschien ook was om te (moeten) doen – het helemaal niet fijn. Brengt het je aan het wankelen.
Zo ook mijn kennis. Het patroon van dagelijks werken met alle dingen die daarbij hoorden, werd doorbroken. De ruimte die ontstond kon hij op wel 10 verschillende manieren invullen. Als hij om zich heen keek, was er meer dan genoeg te doen. In huis (de klusjes die al te lang liggen), voor zijn moeder (wat zou het fijn zijn als hij wat vaker en langer kon langskomen), de buurvrouw (dat klemmende tuinhekje werd nu toch wel heel vervelend)…
En tussendoor moest hij ook nog nadenken. Want tsja, moest hij deze situatie niet met beide handen aangrijpen om een carrièreswitch te overwegen? Om te gaan doen wat hij altijd al écht had willen doen? Maar… wat zou dat dan moeten zijn? Hij vond zijn werk toch leuk? Hij raakte hoe langer hoe meer in de war – of zoals hij het zelf zei: ‘ik raak mezelf kwijt’.
Veel mensen hebben ditzelfde. Zodra ze worden ‘ontslagen’ uit bestaande, vaste gewoonten voelen ze zich ontheemd. Voelen ze zich niet meer zichzelf. Het is dan helpend om een (korte of langere) periode te nemen, die mogelijkheid geeft om te herijken. Weer even te luisteren naar ‘wat wil ik?’, in plaats van ‘wat verwacht de ander?’.
“Ik vind het heerlijk om mijn retraites te beginnen met een ontslagronde: je bent ontslagen van wat van je verwacht wordt.
Je móet even niets, je mág heel veel.
Je mag vooral genieten van wat jouw hart je te vertellen heeft.
En van daaruit ontdekkingen doen, jezelf beter leren kennen.
Zodat ook jij je, vanuit deze basis met jezelf, kunt verhouden tot de (verwachtingen van) de ander – en daarin bewuste keuzes kunt maken.”
Het is dan zo fijn om jezelf de toestemming te geven om deze vragen ruimte te geven. Het is enorm helpend, wanneer je jezelf de tijd geeft om antwoorden te vinden. Tijd nemen om te luisteren naar jezelf, naar datgene wat onder de oppervlakte gehoord wil worden. Zodat jouw ik niet bij je wegloopt en kwijtraakt, maar dat hij aandacht krijgt en ruimte gaat durven innemen.
Ontslagen worden is niet leuk en voelt in eerste instantie onwennig. Dat is echt zo. Maar hoe bevrijdend is het, als je daardoor ruimte ervaart om zelf afwegingen te maken, zelf te kunnen kiezen. Dat je zélf kiest, in plaats van doet wat er van je verwacht wordt. Koffie? Nee, ik heb eigenlijk meer zin in een glas fris. Wandelen? Hmmm… ook al is het mooi weer, mijn behoefte ligt toch echt bij het lezen van een tijdschrift.
Bewuste keuzes maken vraagt moed om te luisteren naar wat je hart fluistert. Maar wat heerlijk als je dat kunt doen in de ruimte die ontstaat na een ontslagronde!
