Je bent ontslagen!
Ontslagen. Zonder werk. Laatst sprak ik een kennis. Hij vertelde dat het ‘resetten’ nadat hij thuis kwam te zitten, hem moeilijk afgaat. Het verlies van de regelmaat om naar zijn werk te gaan vond hij lastig. Maar ‘ontslagen’ te worden van de dingen die erbij kwamen kijken vond hij nog lastiger.
Om niet meer vroeg een wekker te hebben staan, en dus ook ’s avonds niet perse op tijd naar bed hoeven te gaan. Om ontslagen te zijn van de omgang met (ook de lastige!) collega’s. Om ontslagen te zijn van veel moeten en weinig tijd hebben. Om ontslagen te zijn van de snelle lunch achter zijn laptop. En zelfs om ontslagen te zijn van de vieze automatenkoffie.
Als er iets wezenlijks in ons leven verandert, dan heeft dat direct tot gevolg dat er een ontslagronde plaatsvindt. Gewoontes en patronen worden ineens doorbroken. Soms is dat fijn. Maar soms is – hoe vervelend hetgeen misschien ook was om te (moeten) doen – het helemaal niet fijn. Brengt het je aan het wankelen.
Zo ook mijn kennis. Het patroon van dagelijks werken met alle dingen die daarbij hoorden, werd doorbroken. De ruimte die ontstond kon hij op wel 10 verschillende manieren invullen. Als hij om zich heen keek, was er meer dan genoeg te doen. In huis (de klusjes die al te lang liggen), voor zijn moeder (wat zou het fijn zijn als hij wat vaker en langer kon langskomen), de buurvrouw (dat klemmende tuinhekje werd nu toch wel heel vervelend)…
En tussendoor moest hij ook nog nadenken. Want tsja, moest hij deze situatie niet met beide handen aangrijpen om een carrièreswitch te overwegen? Om te gaan doen wat hij altijd al écht had willen doen? Maar… wat zou dat dan moeten zijn? Hij vond zijn werk toch leuk? Hij raakte hoe langer hoe meer in de war – of zoals hij het zelf zei: ‘ik raak mezelf kwijt’.
Veel mensen hebben ditzelfde. Zodra ze worden ‘ontslagen’ uit bestaande, vaste gewoonten voelen ze zich ontheemd. Voelen ze zich niet meer zichzelf. Het is dan helpend om een (korte of langere) periode te nemen, die mogelijkheid geeft om te herijken. Weer even te luisteren naar ‘wat wil ik?’, in plaats van ‘wat verwacht de ander?’.
“Ik vind het heerlijk om mijn retraites te beginnen met een ontslagronde: je bent ontslagen van wat van je verwacht wordt.
Je móet even niets, je mág heel veel.
Je mag vooral genieten van wat jouw hart je te vertellen heeft.
En van daaruit ontdekkingen doen, jezelf beter leren kennen.
Zodat ook jij je, vanuit deze basis met jezelf, kunt verhouden tot de (verwachtingen van) de ander – en daarin bewuste keuzes kunt maken.”
Het is dan zo fijn om jezelf de toestemming te geven om deze vragen ruimte te geven. Het is enorm helpend, wanneer je jezelf de tijd geeft om antwoorden te vinden. Tijd nemen om te luisteren naar jezelf, naar datgene wat onder de oppervlakte gehoord wil worden. Zodat jouw ik niet bij je wegloopt en kwijtraakt, maar dat hij aandacht krijgt en ruimte gaat durven innemen.
Ontslagen worden is niet leuk en voelt in eerste instantie onwennig. Dat is echt zo. Maar hoe bevrijdend is het, als je daardoor ruimte ervaart om zelf afwegingen te maken, zelf te kunnen kiezen. Dat je zélf kiest, in plaats van doet wat er van je verwacht wordt. Koffie? Nee, ik heb eigenlijk meer zin in een glas fris. Wandelen? Hmmm… ook al is het mooi weer, mijn behoefte ligt toch echt bij het lezen van een tijdschrift.
Bewuste keuzes maken vraagt moed om te luisteren naar wat je hart fluistert. Maar wat heerlijk als je dat kunt doen in de ruimte die ontstaat na een ontslagronde!
Waar zou jij graag van ontslagen willen worden?
Maak het concreet: Waar kun jij jezelf vandaag van ontslaan?
Nog meer blogs van Carin
Heb jij de X-factor?
Heb jij de X-factor? Grote kans dat je nu afhaakt, want “Carin, dit is toch echt zo passé!” Maar dat het wellicht toch actueler is dan je denkt, leg ik je in dit blog graag uit. Geef me even 2 minuten van je tijd, dan geloof ik dat je een mooi inzicht krijgt over hoe ook jij kunt omgaan met de jury-in-jou. En dat jij dus ook…
Soms loopt het leven anders
De afgelopen maanden waren een rollercoaster. Ik merk dat ik vastloop in mijn emoties. Ik heb tijd voor mijzelf nodig. Tijd voor bezinning. Daarom ben ik even weg van thuis. Om zo ruimte een aandacht te geven aan dat wat er bij mij van binnen speelt, te kunnen luisteren naar dat wat gehoord wil worden. Daarom heb ik een paar heerlijke dagen voor mezelf geboekt.
Het was de afgelopen tijd veel: mijn man werd ziek, waardoor we (opnieuw) werden geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven, een daaropvolgende operatie.
Veilig tevoorschijn komen
Onlangs nam een prachtige jonge vrouw deel aan mijn retraite. Ze was moe, zo moe. Er was veel gebeurd in de afgelopen maanden wat een plekje moest krijgen. De pijn en andere emoties had ze zorgvuldig verstopt. Heel voorzichtig, net als een heremietkreeftje, liet ze zich zien. Ik dacht aan de vakanties van mijn jeugd.
Nog even volhouden
Nog even volhouden. Nog éventjes… en dan…. Herken je dat? Dat je bij jezelf merkt dat je grens bereikt is, dat je moe of zelfs ‘op’ bent, maar dat je toch ‘nog even dit’ of ‘nog even dat’ moet. Je gaat door, natuurlijk. Opgeven staat niet in jouw woordenboek. Wat er wél in staat? Doorzetten, volharden, hard werken, ‘ja’ zeggen, zorgen voor, verantwoordelijkheid dragen – ja, deze woorden staan er wel in.
Uitgelicht: onze retraitelocatie in Lelystad
Rust en ruimte in onze retraitelocatie in Lelystad Veel groen, veel ruimte, veel natuur, veel sfeer… Onze locatie in Lelystad heeft het: veel van alles! Het huis waar we verblijven is knus en gezellig. Het heeft een heerlijke rustige huiskamer. Echt een plek waar je je lekker op de bank of in een van de fijne stoelen terug trekt. Als het wat minder weer is, trek je lekker een dekentje over je heen en zit je bij de gezellige
Waar ben je? En ben je daar ook écht?
Waar ben je? En ben je daar ook écht? Je kunt ergens zijn, maar tegelijk daar niet zijn. Dan ben je in gedachten of in je hart niet op de plek waar jouw lijf wel is. Misschien ben jij wel ‘daar’ in het verleden, of ‘daar’ in de toekomst die je voor ogen hebt.
“Waar ben je?” Het is naast ‘hoe gaat het?’ de meest gestelde vraag sinds we mobiel met elkaar bellen. Want als ik jou opbel, hoef je niet perse meer thuis te zijn…
Retraites van Carin
- Met Carin
- Zowel stilte als gesprek
- Met Carin
- Zowel stilte als gesprek
Luisteren en aandacht geven naar wat bij jou van binnen leeft, dat is wat dit weekend centraal staat.
Welk deel van jouw binnenste vraagt om aandacht, wil naar buiten komen?
- Met Carin
- Zowel stilte als gesprek
Het programma van dit weekend geeft jou ruimte om na te denken over het begrip ‘genoeg’.
Wat is voor jou genoeg? Wanneer ben of doe je genoeg? Wat heb jij nodig voor het (goed) genoeg is?
Over Carin Kops
Ik ben vrouw van Matthijs, moeder van Levi en Mika en woonachtig in Lelystad. Ik werk als coach in mijn eigen coachpraktijk en vandaaruit organiseer en begeleid ik sinds 2018 ook retraites. In mijn vrije tijd bak en kook ik graag (het liefst met verse groenten, kruiden en fruit uit mijn moestuin), kom ik tot rust met een boek op de bank en hou ik van koffie drinken op leuke terrasjes of gezellige koffietentjes.
Thuiskomen is een belangrijk thema in mijn werk. Thuiskomen bij jezelf, je ergens thuis voelen… wat is dat, hoe ziet dat eruit? Ik ben ervan overtuigd dat de ware plek waar men zich écht en ten diepste thuis voelt, de plek is waar je verwacht en gewild bent, waar liefde is en waar je nooit teveel bent. Dat is de plek waar je compleet en helemaal jezelf kunt zijn.
Tijdens mijn weekenden hoop ik dat je je thuis voelt, dat je je op je plek voelt. Dat je je gezien en gehoord weet. Dat je de ruimte ervaart om jezelf te zijn. Mijn persoonlijke benadering en betrokkenheid, mijn luisterend oor en gesprekstechnieken, mijn oog voor detail en kleine verrassingen, mijn plezier in koken en bakken zet ik in om juist dát voor jou te bereiken.
