Veilig tevoorschijn komen
Onlangs nam een prachtige jonge vrouw deel aan mijn retraite. Ze was moe, zo moe. Er was veel gebeurd in de afgelopen maanden wat een plekje moest krijgen. De pijn en andere emoties had ze zorgvuldig verstopt. Heel voorzichtig, net als een heremietkreeftje, liet ze zich zien. Ik dacht aan de vakanties van mijn jeugd.
Als kind gingen wij vaak op vakantie naar de zee. Dan stonden we met onze vouwwagen aan de kust. Ik herinner me de vroege uren, als het nog eb was. Dan vingen we op de rotsen krabbetjes en in de poeltjes water garnalen en mini-visjes. We hadden een enorme bak, waarin ik dan echt een heerlijke habitat voor ze creëerde.
En natuurlijk mochten de heremietkreeftjes niet ontbreken. Eerst waren het dan alleen maar schelpen in de bak. Maar als je even wachtte, kwamen ze heel voorzichtig tevoorschijn. En bewoog je te snel, dan schoten ze snel weer terug. Na een half uur moest ik alles natuurlijk weer vrijlaten (want het zijn dieren en daar mag je niet mee spelen) en stond ik lange tijd te zwaaien… “Doeiiiiiiii”.
Tijdens het coachgesprek was er zoveel wat ze wilde benoemen, er was zoveel pijn geweest de afgelopen tijd, dat ze bij zichzelf herkende dat ze eigenlijk alles op de automatische piloot deed en haar gevoel veilig en diep weggeborgen had.
Het was dan ook spannend voor haar, om dit tevoorschijn te laten komen. Om nu echt even de tijd te nemen om haar gevoel te laten spreken. En zo mogelijk was het nog spannender om ernaar te luisteren.
Ik dacht aan een heremietkreeftje. Haar gevoel zat veilig verstopt in haar huisje. Heel voorzichtig tastte ze af of ze mij wilde vertrouwen. En tijdens het gesprek bleek het veilig voor haar om zich een beetje te laten zien. Een beetje, nét genoeg, zodat er bewegingsruimte ontstond. En ze op een paar gebieden ruimte ervoer om zélf keuzes te maken.
Het was een prachtig gesprek, zo’n mooie ont-dekking. Die mooie, jonge vrouw, zo
zorgvuldig beschermend wat beschermd moest worden, maar dapper genoeg om ook naar buiten te komen en haar eigen pad te bewandelen.
Ze bracht me met een glimlach terug naar de rotsen van mijn jeugd.
