Onlangs nam een prachtige jonge vrouw deel aan mijn retraite. Ze was moe, zo moe. Er was veel gebeurd in de afgelopen maanden wat een plekje moest krijgen. De pijn en andere emoties had ze zorgvuldig verstopt. Heel voorzichtig, net als een heremietkreeftje, liet ze zich zien. Ik dacht aan de vakanties van mijn jeugd.

Nog even volhouden. Nog éventjes… en dan…. Herken je dat? Dat je bij jezelf merkt dat je grens bereikt is, dat je moe of zelfs ‘op’ bent, maar dat je toch ‘nog even dit’ of ‘nog even dat’ moet. Je gaat door, natuurlijk. Opgeven staat niet in jouw woordenboek. Wat er wél in staat? Doorzetten, volharden, hard werken, ‘ja’ zeggen, zorgen voor, verantwoordelijkheid dragen – ja, deze woorden staan er wel in.

Waar ben je? En ben je daar ook écht? Je kunt ergens zijn, maar tegelijk daar niet zijn. Dan ben je in gedachten of in je hart niet op de plek waar jouw lijf wel is. Misschien ben jij wel ‘daar’ in het verleden, of ‘daar’ in de toekomst die je voor ogen hebt.
“Waar ben je?” Het is naast ‘hoe gaat het?’ de meest gestelde vraag sinds we mobiel met elkaar bellen. Want als ik jou opbel, hoef je niet perse meer thuis te zijn…

Ik hou van koken en bakken. Verder word ik ook érg blij van een bewust momentje met lekkere koffie en een mooi boek. Dat zijn momenten dat ik even niets móet, maar gewoon lekker veel mag. Jezelf ontslaan van het ‘moeten’ kan lastig zijn, dat vraagt inzicht in je eigen behoeften.