Spiegel
Terwijl ik deze blog schrijf, ligt mijn kleindochter heerlijk naast me te slapen.
Vier maanden is ze nu. Haar donkere haartjes plakken aan haar voorhoofd. Het is warm. De zomer is begonnen.
Dit kleine meisje, wat ben ik dol op haar. En wat is het geweldig om haar ontwikkeling te volgen. Iedere keer als ik haar zie, heeft ze weer iets bijgeleerd. Fantastisch!
Van laveloos liggen de eerste dagen, alleen maar schimmen kunnen zien, nergens van bewust zijn, naar: alles in haar mond stoppen wat voor handen is, schaterlachen en rondkijken met een scherpe blik.
Vanmorgen had ze haar voetjes vast. Minutenlang keek ze gebiologeerd naar haar schattige ieniemienie teentjes. Waarna een glimlach doorbrak op haar gezichtje. Alsof ze zeggen wilde, “wat ben ik wonderlijk gemaakt”. Eindeloos kan ik naar haar kijken.
Natuurlijk omdat ik zielsveel van haar houd. Maar er is meer…
De puurheid van dit kleine mensje in wording ontroert me. Vol vertrouwen kijkt ze naar de mensen om zich heen. Ze neemt de dag zoals die komt. Ze geniet van kleine dingen en haar vriendelijke lach geeft de wereld kleur.
En zo is mijn kleindochter van vier maanden een spiegel waar ik in mag kijken.
Het is een uitnodiging om te vertrouwen, te leven, te zijn in het moment. In verwondering opnieuw te ontdekken hoe wonderlijk uniek ik gemaakt ben. Van buiten en van binnen.
Om dankbaar stil te staan bij mijn ontwikkeling, de stappen die ik zet in mijn persoonlijke groei als mens. En om de wereld iets mooier te maken met mijn glimlach. Het kost niets, maar het is een groot geschenk voor iedereen die ik ontmoet.
Dankjewel lieve Loïs.