Mag ik er zijn?

Soms kruipt die vraag gewoon onder je huid, nietwaar?

“Mag ik er zijn?”

 

Misschien doe je op je werk of in je gezin wel heel hard je best om gezien te worden. Zou je zo graag willen dat je inzet, je creativiteit, je harde werken, je flexibiliteit gezien wordt. Dat iemand je écht ziet. En je eigenlijk een schouderklopje geeft: “Wat fijn dat je dit (zo) doet!”.

 

Helaas, is het zo dat de ander niet altijd ziet wat we nodig hebben – gewoon niet reageert, of een reactie geeft die totaal niet helpend is. En wat kan dat in onze kwetsbaarheid dan pijnlijk zijn.

 

 

Aan wie denk jij, als ik het heb over ‘die ander’?

Denk jij daarbij ook wel eens aan jezelf? Dat jij jezelf niet voldoende ziet of erkenning geeft? Dat je jezelf eigenlijk steeds maar weer vertelt dat je nog nét dat stapje harder had kunnen zetten. Of dat wanneer je niet zo op je strepen was gaan staan, je dan toch… vul maar in. Of dat je een voorbeeld had kunnen nemen aan je collega, zij doet die klus én haar gezin én de zorg voor haar ouders wél allemaal. En jij? Jij haakt al ‘bij het minste of geringste af’.

 

Wat kunnen we toch hard zijn voor onszelf! Wat hechten we toch veel waarde aan die enorm hoge lat! Alsof wat we doen bepaalt wie we zijn en óf we er mogen zijn. We verlangen er in ons harde werken zo naar om gezien te worden, erkenning te krijgen. Want als de ander ons ziet, dan… doen we er blijkbaar toe.

 

Maar zou het niet fijner zijn als we onszelf zien? Als we van binnenuit blij zijn met onszelf? Gewoon… om wie we zijn? Dat jij je eigen grote fan wordt? Dat je er gewoon helemaal mag zijn, gewoon omdat het goed is.

Ook al gaat niet alles wat doet helemaal goed, of reageer je niet in alle situaties even wijs, of is je energie al op voordat je to-do-lijst klaar is, of…. . Vrede met jezelf sluiten. Gewoon omdat jij jij bent. Uniek en bijzonder. Heerlijk, wat een feest!

Dit thema komt aan bod in de retraites ‘Mijn binnenste-buiten’ en ‘Ik ben (endatis) Genoeg’.