Soms loopt het leven anders
De afgelopen maanden waren een rollercoaster. Ik merk dat ik vastloop in mijn emoties. Ik heb tijd voor mijzelf nodig. Tijd voor bezinning. Daarom ben ik even weg van thuis. Om zo ruimte een aandacht te geven aan dat wat er bij mij van binnen speelt, te kunnen luisteren naar dat wat gehoord wil worden. Daarom heb ik een paar heerlijke dagen voor mezelf geboekt.
Het was de afgelopen tijd veel: mijn man werd ziek, waardoor we (opnieuw) werden geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven, een daaropvolgende operatie. Kinderen die daardoor uit balans zijn en (extra) aandacht vragen, zodat in hun behoefte aan veiligheid en geborgenheid voorzien wordt. Een zoon die eindexamen doet. Werk dat gewoon doorgaat. En of dat al niet genoeg uitdagingen met zich meebrengt, komt onze verhuizing met al het daarbij horende klussen er ook aan.
Dus ik ben er even tussenuit. Ik kies even voor een aantal heerlijke dagen met een voor mezelf. Eén van de dagen kies ik voor een strandwandeling. En terwijl ik daar op het strand loop, komen mijn gedachten. Ik laat ze rustig langs alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd gaan. Het was veel. Veel daarvan was moeilijk. Tranen lopen over mijn wangen… nu mag het er zijn. Nu is er ruimte voor.
Ik besef me: wat ben ik doorgegaan… Voor een heel aantal dingen heb ik in deze afgelopen tijd geen aandacht gehad. Het ging niet anders. Alles moest gewoon door – soms zelfs alsof er niets aan de hand was. Eten koken, kinderen naar school, huishouden, contacten onderhouden via WhatsApp, werken…
Verderop zie ik een man zijn hond roepen: “Baaaaaaaanjer!” De hond komt aangesneld met een bal in zijn bek. De man roept: “Kom maar, geef de bal maar”. De hond loopt hem voorbij, richting de golven. En legt zijn bal neer, tegen de golven aan. Al kwispelend kijkt hij verwachtingsvol naar zijn baas: “Ga jij ‘m nu pakken en weer gooien?”
Ik hoor de man reageren: “Aaaargh! Ik sta toch híer?!” Maar hij loopt toch richting de golven, pakt de bal en gooit deze weer weg. De hond sprint er al spetterend achteraan. Ze vervolgen hun weg.
Dit ging niet zoals de man had gepland of gewild, het loopt anders. Maar toch weet de man zich aan te passen, keuzes te maken, om daarna weer op weg te gaan.
Anderen zie ik uitwijken voor de golven, of ploeteren door het mulle zand vanwege het opkomend tij. Sommigen lopen samen. Anderen lopen alleen, net als ik. De een kijkt strak vooruit, de ander naar de grond. Sommigen hebben last van de frisse wind en lopen met een dichte jas en een sjaal om. Anderen lijken de eerste voorjaarszon volledig te omarmen door op blote voeten, met een korte broek en t-shirt te lopen.
Terwijl ik daar loop, merk ik op dat dit ook wel symbool staat voor het leven. Voor iedereen is het anders, iedereen krijgt andere uitdagingen op zijn pad. Hobbels, bobbels. Plannen van een ander, die invloed hebben op de manier waarop je jouw weg moet vervolgen. Soms moet je uitwijken voor de golven, soms ploeteren door het mulle zand of tegen de harde tegenwind. Dat is het leven.
De kunst is dan om aandacht te blijven hebben voor wat er is. Liefdevol en met aandacht te luisteren naar wat van binnen gehoord wil worden. Ook – of juist – als het leven anders loopt. Meeveren, uitwijken, doorgaan is dan wat nodig is. Om vervolgens ook tijd te nemen om even te stoppen, te luisteren, aandacht te geven aan dat wat er is of was. Om vervolgens opgeladen weer verder te kunnen gaan. Zodat het leven weer zijn eigen weg kan gaan…
Meer blogs van Carin
Blogs van Carin
Mag ik er zijn
Voel jij je gezien? Door wie wel? Door wie niet? Soms doe je heel hard je best om gezien te worden. Om erkenning te ontvangen voor je hard werken….
Dit nooit meer…!
Je herkent het vast wel, zo’n ervaring in je leven dat je zegt: “dit wil ik nóóit meer meemaken!”.
Zelf herken ik het op meerdere vlakken. Zoals die periode dat ik mezelf echt helemaal niet meer herkende. Van die energieke, vrolijke vrouw, naar een lamgeslagen persoon die alleen maar huilend in haar stoel kon zitten. Tsjonge… als ik daar nog aan terugdenk… echt, daar wil ik nóóit meer naar terug!
Heb jij de X-factor?
Heb jij de X-factor? Grote kans dat je nu afhaakt, want “Carin, dit is toch echt zo passé!” Maar dat het wellicht toch actueler is dan je denkt, leg ik je in dit blog graag uit. Geef me even 2 minuten van je tijd, dan geloof ik dat je een mooi inzicht krijgt over hoe ook jij kunt omgaan met de jury-in-jou. En dat jij dus ook…
Soms loopt het leven anders
De afgelopen maanden waren een rollercoaster. Ik merk dat ik vastloop in mijn emoties. Ik heb tijd voor mijzelf nodig. Tijd voor bezinning. Daarom ben ik even weg van thuis. Om zo ruimte een aandacht te geven aan dat wat er bij mij van binnen speelt, te kunnen luisteren naar dat wat gehoord wil worden. Daarom heb ik een paar heerlijke dagen voor mezelf geboekt.
Het was de afgelopen tijd veel: mijn man werd
3-delige serie ‘Ik ben Genoeg’
Ontdek de vrijheid die ‘genoeg’ met zich meebrengt.
– Wat is genoeg eigenlijk?
– En wanneer ben je genoeg?
– Wanneer heb je genoeg?
– Hoe zou het eruit zien als het genoeg is?
Over al deze vragen gaan we in de komende drie dagen nadenken. Ik heb leuke video’s voor je klaar staan, ik deel met jou over mijn eigen zoektocht naar ‘genoeg’ en help jou ontdekken hoe dat
Veilig tevoorschijn komen
Onlangs nam een prachtige jonge vrouw deel aan mijn retraite. Ze was moe, zo moe. Er was veel gebeurd in de afgelopen maanden wat een plekje moest krijgen. De pijn en andere emoties had ze zorgvuldig verstopt. Heel voorzichtig, net als een heremietkreeftje, liet ze zich zien. Ik dacht aan de vakanties van mijn jeugd.
Agenda
De retraites die Carin geeft
Over Carin
Laat ik mij even voorstellen
Hoi, ik ben Carin!
Ik ben vrouw van Matthijs, moeder van Levi en Mika en woonachtig in Lelystad. Ik werk als coach in mijn eigen coachpraktijk en vandaaruit organiseer en begeleid ik sinds 2018 ook retraites. In mijn vrije tijd bak en kook ik graag (het liefst met verse groenten, kruiden en fruit uit mijn moestuin), kom ik tot rust met een boek op de bank en hou ik van koffie drinken op leuke terrasjes of gezellige koffietentjes.
Mensen omschrijven mij als vriendelijk, betrokken, meelevend, open, creatief en toegankelijk. Dit zijn dan ook de eigenschappen waarmee ik mijn coach-zijn inzet. Zowel tijdens de individuele gesprekken als tijdens de weekenden. Door vragen te stellen, te luisteren en te volgen, hoor ik wat de ander me wérkelijk wil vertellen. Ik krijg dan ook vaak de reactie dat mensen zich gehoord, gezien en veilig (vertrouwd) voelen bij mij.
Dit gaat verder dan alleen het gesprek… vanuit een totale zienswijze (waarbij ik geloof dat lichaam, ziel én geest met elkaar verbonden zijn), wil ik graag dat alles met elkaar klopt. Een warm welkom, heerlijk eten en drinken (het gevoel dat je ‘verwend’ wordt), een prachtige omgeving, inspirerende vragen en opdrachten en een luisterend oor is dan dus ook het totaalplaatje dat ik aanbied.
