Soms loopt het leven anders
De afgelopen maanden waren een rollercoaster. Ik merk dat ik vastloop in mijn emoties. Ik heb tijd voor mijzelf nodig. Tijd voor bezinning. Daarom ben ik even weg van thuis. Om zo ruimte een aandacht te geven aan dat wat er bij mij van binnen speelt, te kunnen luisteren naar dat wat gehoord wil worden. Daarom heb ik een paar heerlijke dagen voor mezelf geboekt.
Het was de afgelopen tijd veel: mijn man werd ziek, waardoor we (opnieuw) werden geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven, een daaropvolgende operatie. Kinderen die daardoor uit balans zijn en (extra) aandacht vragen, zodat in hun behoefte aan veiligheid en geborgenheid voorzien wordt. Een zoon die eindexamen doet. Werk dat gewoon doorgaat. En of dat al niet genoeg uitdagingen met zich meebrengt, komt onze verhuizing met al het daarbij horende klussen er ook aan.
Dus ik ben er even tussenuit. Ik kies even voor een aantal heerlijke dagen met een voor mezelf. Eén van de dagen kies ik voor een strandwandeling. En terwijl ik daar op het strand loop, komen mijn gedachten. Ik laat ze rustig langs alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd gaan. Het was veel. Veel daarvan was moeilijk. Tranen lopen over mijn wangen… nu mag het er zijn. Nu is er ruimte voor.
Ik besef me: wat ben ik doorgegaan… Voor een heel aantal dingen heb ik in deze afgelopen tijd geen aandacht gehad. Het ging niet anders. Alles moest gewoon door – soms zelfs alsof er niets aan de hand was. Eten koken, kinderen naar school, huishouden, contacten onderhouden via WhatsApp, werken…
Verderop zie ik een man zijn hond roepen: “Baaaaaaaanjer!” De hond komt aangesneld met een bal in zijn bek. De man roept: “Kom maar, geef de bal maar”. De hond loopt hem voorbij, richting de golven. En legt zijn bal neer, tegen de golven aan. Al kwispelend kijkt hij verwachtingsvol naar zijn baas: “Ga jij ‘m nu pakken en weer gooien?”
Ik hoor de man reageren: “Aaaargh! Ik sta toch híer?!” Maar hij loopt toch richting de golven, pakt de bal en gooit deze weer weg. De hond sprint er al spetterend achteraan. Ze vervolgen hun weg.
Dit ging niet zoals de man had gepland of gewild, het loopt anders. Maar toch weet de man zich aan te passen, keuzes te maken, om daarna weer op weg te gaan.
Anderen zie ik uitwijken voor de golven, of ploeteren door het mulle zand vanwege het opkomend tij. Sommigen lopen samen. Anderen lopen alleen, net als ik. De een kijkt strak vooruit, de ander naar de grond. Sommigen hebben last van de frisse wind en lopen met een dichte jas en een sjaal om. Anderen lijken de eerste voorjaarszon volledig te omarmen door op blote voeten, met een korte broek en t-shirt te lopen.
Terwijl ik daar loop, merk ik op dat dit ook wel symbool staat voor het leven. Voor iedereen is het anders, iedereen krijgt andere uitdagingen op zijn pad. Hobbels, bobbels. Plannen van een ander, die invloed hebben op de manier waarop je jouw weg moet vervolgen. Soms moet je uitwijken voor de golven, soms ploeteren door het mulle zand of tegen de harde tegenwind. Dat is het leven.
De kunst is dan om aandacht te blijven hebben voor wat er is. Liefdevol en met aandacht te luisteren naar wat van binnen gehoord wil worden. Ook – of juist – als het leven anders loopt. Meeveren, uitwijken, doorgaan is dan wat nodig is. Om vervolgens ook tijd te nemen om even te stoppen, te luisteren, aandacht te geven aan dat wat er is of was. Om vervolgens opgeladen weer verder te kunnen gaan. Zodat het leven weer zijn eigen weg kan gaan…